سوختهای زیستی – منبع سوخت اتومبیل
( ارائه مطلب از : سکینه مهتدی)
سوختهای زیستی از مدتها پیش در اتومبیلها بکارمی رفته است . در آغاز قرن بیستم ، هنری فورد در اتومبیل مدل TS سوخت اتانول را طراحی کرد و درابتدا طراحی موتورهای دیزل را با روغن بادام زمینی نشان داد. با اکتشاف منابع عظیم نفت و تولید بنزین و گازوئیل ارزان سوختهای زیستی به فراموشی سپرده شدند لیکن با افزایش اخیر بهای نفت به همراه افزایش گرمایش جهانی و انتشار دی اکسید کربن این نوع سوخت جایگاه دوباره خود را باز یافت. در حقیقت بنزین و گازوئیل سوختهای زیستی قدیمی هستند اما بعنوان سوختهای فسیلی شناخته شده اند. چرا که منشأ تشکیل سوختهای فسیلی، جانوران و گیاهان تجزیه و مدفون شده در طی میلیونها سال بوده اما سوختهای زیستی از گیاهان امروزی بوجود آمده اند.
بیشتر بنزین مورد مصرف در امریکا مخلوط با سوخت زیستی – اتانول است که این همان ماده الکلی نوشیدنی هااست و آن بغیر از سوخت حاصل از ذرت است که به سختی فرآوری می شود. روشهای متعددی برای ساخت سوختهای زیستی وجود دارد اما بطور کلی واکنشهای شیمیایی، تخمیر و گرما جهت شکستن نشاسته، قندها و دیگر ملکولهای موجود در گیاهان بکار گرفته می شود. همچنین از بقایای محصولات تصفیه شده نیز در تولید سوختی که در اتومبیلها بکار می رود می توان بهره جست.
در بسیاری از کشورهای جهان انواع مختلفی از سوختهای زیستی بکار می رود. در چند دهه اخیر برزیل نیشکر را تبدیل به اتانول کرد. در آنجا ، در شماری از اتومبیلها می توان اتانول را همانند یک ماده افزودنی به سوختهای فسیلی اضافه کرد. در اروپا جهت تولید دیزل زیستی که سوختی شبیه دیزل است عموماً از روغن نخل که روغنی در دسترس است استفاده می شود.
با این توصیف بنظر می رسد سوختهای زیستی راه حل خوبی باشند. اتومبیلها منبع عمده انتشار دی اکسید کربن اتمسفری می باشند. این گازمهمترین گاز گلخانه ای است که باعث گرمایش جهانی می گردد. از آنجا که گیاهان طی فرایند رشد ، دی اکسید کربن را جذب می کنند محصولات زراعی مورد استفاده در سوختهای زیستی مقادیر بیشتری از دی اکسیدکربن خروجی از لوله اگزوز اتومبیلهایی که این نوع سوخت را می سوزانند جذب می کنند. بر خلاف منابع زیر زمینی نفت، سوختهای زیستی منابع تجدیدپذیرند چراکه همیشه می توان این محصولات را کاشت و تبدیل به سوخت کرد.
متاسفانه این موضوع آسان نیست. فرآیند رشد محصولات ، تولید کود، آفت کشها و فرآوری و تبدیل گیاهان به سوخت مستلزم صرف مقادیر زیادی انرژی است. این مساله این پرسش را تبیین می کند که آیا بطور مثال اتانول حاصل از ذرت حقیقتاً انرژی بیشتری نسبت به انرزی مصرفی جهت رشد و فرآوری آن ایجاد می کند یا خیر. علاوه براین بعلت آنکه انرژی عظیمی درتولید زغالسنگ و گاز طبیعی مصرف می گردد این نوع سوختها نمی توانند جایگزین نفت برای اینگونه فعالیتها باشند.
تصور بر این است که در آینده روش بهتر جهت تولید سوختهای زیستی، استفاده از گیاهان علفی (گندمیان ) و قلمه ها که حاوی سلولز بیشتری هستند خواهد بود. سلولز ماده سختی است که دیواره سلولی گیاهان را می سازد و بیشترین وزن گیاه را تشکیل می دهد. اگر بتوان سلولز را تبدیل به سوخت نمود کارایی بیشتری نسبت به دیگر سوختهای زیستی رایج داشته و دی اکسید کربن کمتری تولید خواهد کرد .
منبع : www.National Geography.com