در خصوص وضع موجود عمده مباحث دال بر عدم انسجام درحوزه آموزش ، غیر منطقی بودن آموزشها و عدم نیازسنجی بود . از دیگر انتقادات وارده ، در اولویت قرار نگرفتن بحث آموزش در سازمانها و بخصوص سازمان حفاظت محیط زیست بود . آموزش در کشور ما امری هزینه بر تلقی شده در حالیکه با نگاهی روشنتر به موضوع می توان آموزش را نه تنها هزینه بر ندانست بلکه آنرا می بایست سرمایه تلقی کرد . در عین حال با نظر به اینکه عمده مسائل فرم نسبی دارند می توان اینگونه تحلیل کرد که شاید در مقایسه با سنوات گذشته اقداماتی در این خصوص صورت گرفته شده باشد ولی با توجه به پیشرفت و اهمیت موضوعات زیست محیطی در جهان امروز آیا این اقدامات کافی بوده و یا به عبارتی دیگر آموزش در کشور ما در سطح مطلوبی قرار دارد یا خیر؟ البته با توجه به این موضوع که مردم از نزدیک معضلات زیست محیطی را لمس کرده اند و تبعات آن به نوعی گریبانگیر آحاد جامعه شده است به نظر می رسد عموم مردم آمادگی لازم جهت دریافت آموزشهای زیست محیطی را پیدا کرده اند . آموزش در محیط زیست به دو شکل مطرح می شود . آموزشهای رسمی و غیر رسمی . آموزش رسمی شامل آموزش های صورت گرفته از سوی مدارس و کتب درسی می باشد  و آموزش های غیر رسمی بروشورها ، بیلبوردها ، تیزر های تلویزیونی و... را دربر می گیرد . تفکیک و اولویت بندی مخاطبین در سطح جامعه موضوع چالش برانگیز دیگری بود که در این نشست مطرح گردید . آموزش کودکان ، خانواده ، شهروند ، مدیران دستگاههای اجرایی و قانونگذار ، مدیران واحدهای خدماتی ، صنعتی وتولیدی با اعلام برنامه راهبردی از سوی سازمان حفاظت محیط زیست و تحت مدیریت این سازمان می تواند تا حدودی چاره گشای دغدغه های زیست محیطی کشور باشد .سازمان محیط زیست با ارائه برنامه های محلی و بومی ، تلفیق روشهای مختلف آموزشی ، ایجاد مراکز چند منظوره آموزشی ، برپایی نمایشگاههای فصلی و دائمی با همکاری آموزش و پرورش ، بهزیستی ، وزارت نیرو ، شهرداریها و سایر ارگانهای ذیربط اقدام به تدوین استراتژی آموزش و پیگیری آن تا فرم اجرا نماید. آخرین نکته در این خصوص نقش مثبت و سازنده سازمانهای غیر دولتی در این زمینه بوده که می بایست در برنامه ریزی های آموزشی لحاظ گردد .  

چکیده این نشست به شرح ذیل جهت ارائه به شورای عالی آموزش محیط زیست تنظیم گردید :

سازمان محیط زیست به عنوان متولی محیط زیست کشور می بایست با لحاظ کردن سند چشم انداز 20 ساله و بر اساس اهداف تعیین شده اقدام به برنامه ریزی نماید . مسیر راهبردی در این خصوص می بایست شفاف بوده و نحوه تعامل سازمان محیط زیست با دیگر ارگانهای ذیربط و علی الخصوص با سازمانهای غیر دولتی مشخص گردد . اهداف کوتاه مدت در ابعاد ملی و محله ای و همچنین بلند مدت در قالب سند چشم انداز 20 ساله هنگامی تبیین می شود که مخاطبین شناسایی و اولویت بندی شده باشند . برنامه باید دارای ابزارهای نظارتی بوده که در این خصوص مشارکت فعال سازمانهای غیردولتی ضروری به نظر می رسد.